Je reviens dans cinq minutes

Ivan is een gepensioneerde leraar. Op z’n 13e was hij betrokken bij de gewapende strijd. Hij praat er nooit over. “Alleen zijn moeder zou zeggen dat hij viriel was omdat hij een Duitse officier heeft kunnen doden.” Fabrice, zijn zoon, is de muzikant en improvisatiedichter Fantazio. Een kloof lijkt de twee mannen te scheiden, maar wanneer ze samen het podium opgaan, herontdekt de vader zijn talenten als spreker in het openbaar en het plezier dat hij op school beleefde aan spreken in het openbaar, terwijl de zoon contrabas speelt. Tussen hen in duikt een camera op, als was het om ongestelde vragen op te lossen. “Ik zou alles wat hij weet uit zijn schedel willen halen, de rook van alles wat hij denkt opnemen, hem heel zachtjes horen lachen, horen ademen, om de heel subtiele dingen te horen die hij zelf niet zou kunnen zeggen”. Fantazio struikelt over zijn plan om Ivan mee te nemen naar Brussel om één van zijn oude kameraden uit het verzet te bezoeken. De reis mislukt. Maar de film slaagt, als een dialoog met de eeuwigheid.